Hayat boyu saklanacak değerde....

Hazırlıklar bir hafta öncesinden başladı. Önce saatler süren, kapalı kapılar ardında sitedeki diğer kızlarla toplantılar yapıldı. Neler yapılabilir tartışıldı. Sonunda bir karara bağlandı. Ardından hummalı çalışmalar geldi. Eksik malzemeler tamamlanmaya başladı. Ve son gün gelip çattı, tüm gün odaya kapanıldı.
Bu son günün öncesindeki birkaç gün boyunca sürekli “o gün” uyanan en son kişi olmam gerektiği söylendi durdu. Uyansam bile yataktan kalkmak yasaktı.

Bu sabah… Okul günleri uyanması gereken saatten daha erken fırladı yataktan. Kirpiklerimin arasından zorla bakıp görebildiğim saat, kafamı yastığa tekrar gömdürdü bana. Ses etmedim. Günlerdir yapılan gizli çalışmaların sonuna gelinmişti. Konuşmak, şikayet etmek her şeyi berbat edebilirdi.

Dolap kapakları açıldı kapandı; bardak sesleri, taburelerin çekilme sesleri sabahın o sessizliğini yırttı geçti. Kızaran ekmeğin kokusu yukarıya süzülerek çıktı. Gizli çalışmaların şifresini çözmüştüm o anda. Mutfakta bir kahvaltı sofrası hazırlanıyordu aceleyle. Birazdan yatak odasının kapısında belirecek, bir öpücük kondurup kahvaltının hazır olduğunu söyleyecekti. Uyanık ama gözlerim kapalı yatağın içinde beklemeye geçtim.

Kızım geldi odama. Elinde nefis bir kahvaltı tepsisiyle birlikte üstelik. İçinde bahçeden toplanmış güllerin bile eksik olmadığı bir tepsi ile hem de…

Günlerdir uğraştığı elleriyle yaptığı hediyelerini verdi ard arda; en iyi anne sertifikam, aile fotoğraf çerçevem ve kocaman bir kalp…

Çayımı yudumlarken, gözlerim sevinçten yaşla dolmuş, Allahıma teşekkür ediyordum bu sabah.

Tüm annelerin ve anne olacak yada olmak isteyenlerin günü kutlu olsun.