Hava gri bugün. Dışarıda sert bir rüzğar dağıtıyor her yeri. Beni dahil.

Rüzğarın dallarından kopardığı, oradan oraya savrulan, savunmasız, çaresiz ağaç dalları gibiyim bugün. İçim kapkara.

Gökyüzüne çevriliyor yüzüm ama güneşi görmek imkansız şimdi.

Sadece dinliyorum. Rüzğarın o boğuk, ürperten sesini dinliyorum. Kendimi aydınlatacak bir ışığa ihtiyacım olduğunu düşünüp duruyorum. Fakat o ışık nerede ve kiminle şu anda kimbilir?

Boşluktayım sanki. Yerçekiminin olmadığı, dertlerin unutulduğu bir boşluk hatta. Havada süzülüyorum manasızca. Boş gözlerle yukarıdan bakıyorum aşağıya… Kendime… Üzülüyorum, yok hayır acıyorum ona. Yani bana.

Kapkarayım bugün. Hava bile daha aydınlık benden. Uzanıp bulutları aralayasım var. İçime biraz ışık süzmesi için…