Son günlerde hayat çok monoton. Aslında "hayat, çok bayat" tabiri caizse. Ekonomik kriz başlattı bence bütün her şeyi ilk olarak. Okul-öğrenci işleri, sınav takipçiliği yanısıra bir de hastalıklar kapıya dayandı mı kapkara gökyüzünü andırır bir hava esiyor evin içinde doğal olarak.

Hadi her şeyi geçtik diyelim, ilham da yok bu aralar. Hani şu yazılara esin kaynağı olan "ilham", terketti beni. Gelmeye de pek niyeti yok sanki. Ben onu beklersem yaya kalacağım gibi gözüküyor. Ancak bedenim de ilhamla bir olmuş. Kime kızacağımı şaşırdım. İlhama mı, bedenimin/beynimin tembelliğine mi?