Salondaki koltuklardan birine uzandım. Kucağımda bilgisayar. Saatler uçup gitmiş farkında değildim ta ki, bilgisayarın sağ alt köşesinde yazılı minik rakamlara bakıncaya kadar. Sabahtan bu yana oldukça uzun bir süre olmuş bu koltuğa çökeli. Ayaklanınca, başımın ağrıdığını hissediyorum.

Hava güneşli. Hatta içeri sızan güneş ışınları üstüme vurdukça kemiklerim ısınıyor. Öyle ya, işte bu demek ki o koltuktan kalkmayışımın sebebi.

Asıl geceleri dinlemeyi severim. Ama bu kez bu güneşli günü dinliyorum. Aklıma annemlerin her bizi ziyaret edişlerinin ardından bu sessizliği şikayet ederek ayrıldıkları geliyor. Şehrin göbeğinden sadece birkaç saatliğine gelmiş insanlara ilk anda hoş geliyor bu dinginlik. Fakat yine de büyük bir özlemle dönüyorlar yine o göbeğe. Kalabalık insan topluluğu, korna sesleri, egsoz kokuları, geceleri basan kömür dumanı… Kimisi bunu seviyor işte.

Buranın tek kötü yanı belki; bu sessizliği sevdikçe seviyor insan. Pencereden doğayı seyretmek bile yetiyor kimi zaman. Soysal hayatı tümden kesip atmak geliyor insanın içinden; şu güneş vuran koltukta hep uzanıp, kemiklerini ısıtmak hatta…

Sessizliğin aklıma düşürdüklerini ben de bu sayfaya dökeyim istedim sadece. Yoksa yok başka bir sebebi…